Toen ik zwanger was van Fosse, de eerste van mijn man en mij samen (maar nummer drie in totaal), moesten er een hoop dingen besproken worden. Hoe doen we dit, hoe willen we dat, hoe denk jij over zus en wat vindt jij van zo. Gelukkig bleken we het over heel veel dingen eens te zijn.

Een van die dingen was dat we een co-sleeper tegen ons bed aan zouden zetten. Voor de mensen die niet weten wat dat is: een co-sleeper is een bedje wat aan één kant open is of open kan en wat met die kant tegen het grote bed aan staat. Zo kan je baby veilig slapen maar tegelijk wel heel dichtbij zijn. Een handje vasthouden, speentje geven, een aai geven maar ook voeding geven is zo heel erg makkelijk. Het voordeel is ook dat het veiliger is dan samen in één bed slapen.

Wat mijn man wel heel erg jammer vond was dat ik de co-sleeper aan mijn kant wilde hebben omdat ik nu eenmaal borstvoeding zou gaan geven en hem dan makkelijk en snel kon aanleggen. Hij vond het goed, maar volgens mij had hij als hij het had gekund, ook wel borstvoeding willen geven. We hadden in de zwangerschap soms al kibbelpartijen over wie wat zou mogen doen. Ik was heel makkelijk zei ik, aangezien ik die nachtvoedingen al moest doen en overdag thuis zou zijn mocht mijn man dan de rest doen.

In de praktijk liep het heel anders toen Fosse eenmaal geboren was. Ik ontpopte me tot een echte tijgerin, niemand mocht aan mijn zoon komen. Of nou ja, ik probeerde dat af en toe wel te onderdrukken, ik begreep zelf ook niet helemaal waar dat vandaan kwam. Heel anders dan toen Lucas geboren was. Weliswaar heb ik de eerste maand toen Lucas in het ziekenhuis lag ook wel wat tijgerinnentrekken laten zien, daarna vond ik het prima als iemand anders hem vast wilde houden en ik deelde hem met liefde. Ik dacht dat dat nu wel weer zo zou gaan maar op de een of andere manier kon ik Fosse nauwelijks loslaten. Zelfs hem aan mijn man of de kraamzorg geven was me eigenlijk al een brug te ver.

Dat hield ik alleen niet lang vol, tegen het einde van de kraamweek voelde ik me een wrak en wandelende zombie en zag ik álles van de sombere kant, ik woonde in een waar berenbos en ik zag ze overal op de weg. Het roer moest om want anders zou ik het helemaal niet volhouden. Het was in een van de spooknachten die we die eerste weken vaak hadden dat mijn man zei: “zullen we omwisselen van plek?”. Ik wilde hem zoenen en slaan tegelijk, níemand zou me bij mijn kind vandaan kunnen houden, maar oh, even niet meer van elk zuchtje wakker worden, hem steeds maar troosten, hem steeds maar vast moeten houden en dan ook nog de voedingen moeten doen. Ik vond het vreselijk en heerlijk tegelijk. Dus wisselden we halverwege de nacht om van plek en eindelijk sliep ik weer een paar uur achter elkaar. De volgende dag wilde ik weer op mijn eigen vertrouwde plekje naast míjn kind, maar een paar uur later was ik de instorting alweer nabij. We wisselden weer van plek. De dag daarna stelde mijn man voor dat hij voortaan naast hem zou slapen. Ik weet niet meer precies hoe ik reageerde, maar ik was not amused. En eigenlijk wilde ik het wel, maar ik wilde het ook weer niet. Ik wilde mijn plekje naast Fosse niet voor altijd afstaan. En ik wilde ook niet op die harde matras van mijn man slapen, auw. Dus wisselde mijn man de matrassen om met de belofte dat we altijd weer terug konden wisselen en ik gaf schoorvoetend toe.

Inmiddels is Fosse bijna 5 maanden oud, nog steeds krijgt hij nachtvoedingen en heeft hij af en toe een aai of een speen nodig ’s nachts. En nog steeds slaapt mijn man naast hem en geef ik hem de voedingen. Soms moet mijn man me wakker maken want het kost me soms moeite wakker te worden. Het was niet helemaal hoe ik het bedacht had, maar het werkt wel heel goed. Mijn man valt snel weer in slaap en heeft er geen last van dat ik de voedingen naast hem in bed geef. We hebben allebei het gevoel dat het zo veel eerlijker en beter verdeeld is. We vullen elkaar zo heel goed aan.

Soms is Fosse overstuur en wil hij niet gaan slapen na de voeding. Ik voed rechtop in bed (met het hoofdeinde omhoog) omdat ik anders steeds half in slaap val maar niet helemaal en dan dus uren later Fosse pas weer terug leg en dan dus eigenlijk helemaal niet goed geslapen heb en hij ook niet heel goed gedronken heeft. Na de voeding houd ik hem vaak vast tot hij slaapt, maar als hij blijft mopperen geef ik hem op den duur aan mijn man. Dan neemt die Fosse in zijn armen en vallen ze meestal heel snel samen in slaap. Ik blijf dan nog even wakker en dan leg ik Fosse weer terug in de co-sleeper als hij rustig is.

Het is zo bijzonder om dit samen te delen, we zijn echt samen de ouders, we doen de nachten samen en daardoor houden we het beiden beter vol. Ik vertel nu aan iedereen dat we het zo doen, mensen kijken me vaak verbaasd aan en de moeders die ik spreek vinden het een supergoed idee waar ze meestal niet aan gedacht hebben. Dus tip van mij, verdeel de taken op een manier dat iedereen hetgeen kan doen waar die het beste in is en het minste last van heeft, verdeel het zo dat je samen het minst wordt belast. Bij ons doet mijn man dus ’s nachts soms meer, ook met de andere kinderen, omdat ik er veel minder goed tegen kan. Maar soms is bij mijn man de koek op en neem ik het weer over zodat hij kan bijtanken. We zijn een team!

Hoe hebben jullie de taken verdeeld met de kinderen? Gaat/ging een iemand er altijd uit ’s nachts of was de verdeling 50/50?