Het wasbare luieravontuur: De start

In de zwangerschap van de eerste keek ik al geïnteresseerd naar de nieuwe generatie wasbare luiers. Ik herinner me vaag de stugge hydrofielen die mijn ouders voor mij hadden gebruikt, oogjesluiers heten die dingen eigenlijk weet ik nu en het leek me maar een vieze bende. Het werd ‘m niet, ik zag het allemaal helemaal niet gebeuren en mijn eerste man kreeg zo ongeveer een hartverzakking toen ik er over begon.

In mijn tweede zwangerschap keek ik weer nieuwsgierig naar de wasbare luiers. Punt 1 ik vond ze mooi. Punt 2 ik vond ze interessant. Maar hoe dan? Wat dan? Mijn tweede man was ongeveer net zo enthousiast als de eerste. Ik kon hoog of laag springen maar hij vond het niks.

Deze keer raakte ik echter meer en meer overtuigd van de keuze voor wasbaar. Ik dook er in en ontdekte steeds meer dingen. Dat borstvoedingspoep wateroplosbaar is bijvoorbeeld. Gadver, poep in de machine! En dat je inlegvellen hebt om poep op te vangen. En dat je allerlei verschillende soorten systemen hebt met voordelen en nadelen.

Naarmate mijn kennis toenam, nam ook mijn overtuiging toe. Tot het punt waarop mijn man zei: “je gaat het toch doen, dus wat wil je nog van mij horen?”. Ehm ok, blijkbaar was ik wel erg drammerig dus. Maar soms is dat gewoon de moeite waard. Met de afspraak dat we gewoon eens wat gingen proberen en dat mijn man zelf ten allen tijden wegwerpluiers mocht pakken kreeg ik een soort van groen, of nou ja, oranje licht om wat dingen aan te schaffen. Dat was het begin, maar nog lang niet het einde. Ik vind het zo leuk om dingen uit te proberen dat ik echt van alles wat heb. Tot grote frustratie van mijn man, die is inmiddels ook om en trots verkondiger van de wasbare luierboodschap. Maar hij weet af en toe echt niet meer wat waarvoor is en hoe het allemaal werkt. Arme man!