Hoe ik mijn baby mis als hij op de opvang is.

157D2FCB-FD04-400E-BDA6-6265D3165CB3
Foto van de opvang

Daar zit ik dan, deze blog te typen terwijl ik verbonden ben aan het kolfapparaat. Hoezeer ik deze dag ook nodig heb en dingen te doen, ik mis mijn baby vandaag verschrikkelijk. Ik kan er niets aan doen maar het huilen staat mij nader dan het lachen.

Huilen

Ik moet de hele tijd denken aan hoe hij gisteren moest huilen. Hij bleef maar brullen en ik begreep er niets van, probeerde hem te troosten en het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Pas toen ik zijn avonddossering medicatie wilde pakken zag ik dat hij het deze ochtend niet gehad had. Ik voelde me schuldig, het arme ventje, hij probeerde me het zo hard te vertellen. Hij krijgt namelijk maagzuurremmers vanwege zijn refluxklachten. En hoewel ik er eerst niet aan wilde beginnen is hij er enorm van opgeknapt. Hij slaapt meer en gilt minder. Hij is nog steeds een pittige baby, maar nu zijn de huilbuien niet meer aaneengeschakeld en daardoor al beter te doen en tegelijk is hij gewoon beter te troosten en is het duidelijker wat hij eigenlijk nodig heeft.

Vorige week bij de opvang heeft hij de hele dag af en aan gehuild en wilde hij nauwelijks slapen. Twee keer sliep hij een half uur en verder niet. Toen ik hem kwam halen lag hij te brullen in een bedje op de groep, de enige leidster die er nog was had haar handen vol met een baby met poepexplosie dus ik begreep het best, maar tegelijk vond ik het verschrikkelijk zielig. Mijn kleine baby lag daar te huilen terwijl ik thuis wasjes draaide, blogposts schreef, dingen regelde én genoot van mijn tijdelijke vrijheid.

Niet te genieten

Vandaag is er dus van dat genieten weinig over, ik weet niet wat ik met mijn tijd moet doen. Het is te veel en tegelijk te weinig. Ik moet naar de fysiotherapeut, telefoontjes plegen en nog meer van zulke dingen, de tomaten moeten nodig voorgezaaid worden en ik moet wortels en paksoi zaaien.

De luierwas hangt al te drogen aan de droogmolen in de tuin. Nou ja drogen, er viel net een flinke regenbui overheen dus die was hangt er bij zoals ik me voel. Hopelijk komt straks de zon om de poepvlekken te bleken en mijn humeur wat op te vijzelen. Ondertussen moet ik eigenlijk weg maar ik ben iets te laat begonnen met kolven. Ik heb nog geen hele maaltijd voor hem bij elkaar gesprokkeld maar dat moet eigenlijk wel.

Twijfels

Vandaag twijfel ik over alles. Heb ik hem wel genoeg melk meegegeven, moet hij niet langzamerhand grotere voedingen? Of meer voedingen? Lekt hij niet door de luiers, vorige week was hij twee keer nat geweest. Willen ze straks nog wel verder met de wasbare luiers.

Ik herken mijn eigen vermoeide gedachten. De afgelopen nachten voedde ik meestal twee keer en ik sliep de hele week te weinig om echt goed te kunnen functioneren. En nu mis ik dus mijn baby, terwijl ik moe genoeg ben voor een dutje en genoeg te doen heb denk ik alleen maar aan hem. Misschien moet ik hem maar lekker op tijd ophalen en met hem knuffelen. Mijn baby, met zijn vrolijke gulle lach, met zijn geschater en met zijn krijsbuien. 6 maanden oud maar ik wil nooit meer zonder hem. Bijzonder toch hoe je zo’n diepe band kunt voelen met een wezentje wat je nog maar zo kort kent.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *