Al van jongs af aan heb ik een liefde voor eetbare dingen uit de tuin. De schooltuintjes op de basisschool vond ik geweldig en het idee dat je eten kunt halen uit je eigen tuin vond ik al vroeg iets magisch. Ik herinner me, jaren terug, ik denk een jaar of 14 geleden dat ik een dakterras had. Daar kweekte ik in bakken en potten mijn eerste eigen groente, vooral de worteltjes waren erg lekker.
Nu heb ik al een aantal jaar drie moestuinbakken en dat vind ik heerlijk. Lekker buiten keutelen in de tuin, geen groot zwaar werk maar een beetje zaaien en wieden en oogsten. Onze middelste, Lucas vindt het ook heerlijk, ik kan altijd rekenen op eigenwijs commentaar. Zo stond hij een keer een hele gieter uit te gieten over een kleine zaailing. Toen ik zei dat hij dat niet moest doen, dat de zaailing daar dood van zou gaan kreeg ik als antwoord: “Nee mama, hij is nog heel klein, van water groeien ze, hij heeft méér water nodig” en hup daar goot hij de rest van de gieter uit over dat kleine mini kwetsbare plantje.

Hij is 5 en kon me afgelopen zomer allerlei planten aanwijzen en benoemen. Bij het tuincentrum mocht hij met mijn zaadjes uitzoeken, hij wilde eigenlijk een pastaplant (van de spaghetti) maar toen ik hem vertelde dat dat helaas niet bestaat koos hij een zakje wortelzaadjes uit. Op dat zakje stonden prachtige oranje in plakjes gesneden wortels. Elke keer vroeg hij me wanneer de in plakjes gesneden wortels nou klaar waren en hij wilde maar niet geloven dat ze niet gesneden uit de grond kwamen, want dat stond op het pakje. Toen uiteindelijk de eerste wortels klaar waren kon ik hem gelukkig overtuigen.
Onkruid wieden en water geven vindt hij hartstikke leuk en soms kwam hij ineens ongevraagd met een bosje (soms nog veel te kleine) geoogste wortels. Ook vroeg hij wel eens of hij als toetje een wortel mocht oogsten. Want wortels uit de moestuin vindt hij het allerlekkerst. Ik geef hem geen ongelijk!

Met het mooie weer krijg ik ineens weer moestuinkriebels. Vorig jaar was ik zwanger en had ik last van bekkeninstabiliteit. De moestuin werd wel tot leven geroepen, maar uiteindelijk liet ik ‘m voor wat het was, de oogst was afgelopen jaar dan ook beduidend minder dan het jaar daarvoor. Mijn tomaten groeiden sneller dan ik oogsten kon, de laatste courgette ligt nog verloren en half vergaan in de bak en ook de kievitsbonen en ranken van de tomaat en komkommer hangen nog in de rekken. Grote ronde gerimpelde bollen steken uit de grond, ik denk bietjes. Ik zeg nieuw jaar nieuwe kansen!

Ik heb alle zaden nagekeken, de hele oude heb ik weggegooid, de zaden uit open of oude verpakkingen onderwerp ik aan een kiemtest (zie link).

Er staan nu 3 van zulke bakjes op de vensterbank met folie een theedoek er over te wachten op resultaat. Ik ben benieuwd!

Omdat ik nog even moed moest verzamelen om ook daadwerkelijk met de bakken aan de slag te gaan besloot ik eerst maar eens een plan te maken. Welke dingen wil ik graag in mijn bakken, waar kunnen ze staan en wanneer moet ik ze zaaien. Dat was nog best een klus. Wat ik vooral lastig vind is dat we sommige dingen vaak helemaal niet eten, bijvoorbeeld omdat er dan te weinig van is voor een hele maaltijd. En twee jaar geleden had ik zo bizar veel courgette van één plant geoogst dat een groot deel in de vriezer ging voor pastasaus en zo. Zo veel dat we zelfs dat een jaar na dato nog niet op hadden gemaakt. Dat vind ik dan wel weer een beetje zonde. Dus ik heb dit jaar twee goede voornemens, ik zaai veel van de dingen die we graag en vaak eten, worteltjes bijvoorbeeld, dingen die we écht niet eten zaai ik niet en ik zaai een paar vakken met dingen die we wel eens eten met als voornemen om als dat dan geoogst kan worden het ook te eten. En ik heb nog nooit een goede oogst komkommer gehad dus dit jaar ga ik echt voor een goede komkommeroogst. Nieuwe zaden nieuwe kansen toch?